Genoemde workshop ging niet over het onderwerp klimaatverandering, maar over de perspectieven van samengaan van groepen met verschillende doelstellingen. Om hierover inzocjt te krijgen werden drie interactieve sessies gehouden, waarvan twee met kleine groepen in een spelmoment. Daarna werd een collectieve brainstorm gehouden aan de hand van pictorale voorstellingen.
In sessie 1 werden twee personen met elkaar geconfronteerd die willekeurig elkaar zouden raadplegen over een onderwerp die buiten de eigen groepsbelangstelling stond en waarover de ander dan zou doen alsof hij betrokken was bij dat onderwerp. Omdat de titel van de workshop betrokking had op klimaatverandering kwam het dus voor dat diverse gesprekspartners elkaar ontmoetten met het briefje “klimaatverandering’, dat voor beiden buiten hun directe bereik lag.
Vervolgens werdeb groepen van vier geconfronteerd met elkaars mindmap, i.e. een schematisch overzicht van belanbgstellingssferen op paper. Het ging er nu om koppelingen te maken o[p een groter A4-model, wat leidt tot kleurrijke spinnewebben. Er was geen gelegenheid om vanuit deze webben weer gezamelijke conclusies te trekken.
Tenslotte werden toeschouwers geconfronteerd met illustraties zonder context en uitgedaagd om vanuit hun visie daaraan een eigen context te verbinden. Dat leidt tot verrassende en humoristische situaties.
Daartussen werd slechts op één situatie commentaar geleverd en wel door de instructeur. Groepen met een verschillende doelstelling kunnen wel tijdelijk samengaan, maar waar doelstellingen in detail afwijken kunnen verschillen in belangstelling ontstaan. Daardoor kan er geen permanente eenheid mogelijk zijn. In het algemeen kan gesteld worden dat er geen uitleg is gegeven van de functies van de twee volgende sessies, terwijl er ook geen concluderende afsluitingen zijn gemaakt. Naar mijn indruk kon het gezelschap dus niet tot een nader bewustzijn komen over nadere samenwerking van differentie groepen.