Centrale vraag in deze workshop is: hoe overtuig je mensen om een stap verder te gaan dan alleen onvrede uiten met het systeem, door bijvoorbeeld mee te gaan naar een demonstratie, bijeenkomst of actie?
Er worden voorbeelden van het publiek gevraagd in welke situaties er al eens actief overtuigd is. Voorbeelden die genoemd worden zijn:
stempasverbranding
zadenbeurs
het aangaan van gesprekken als mensen onvrede met het huidige systeem laten merken.
In onze huidige gemeenschap is er minder interactie dan vroeger, zijn de mensen drukker dan vroeger en individueler ingesteld. Dat maakt het moeilijker om mensen in je omgeving te radicaliseren.
Uit het soms wat warrige gesprek kwamen de volgende ideeën naar voren:
Organiseer een a-politieke activiteit (zoals een zadenbeurs) en gebruik de activiteit ook voor politieke bewustwording.
Sluit aan bij bestaande onvrede bij mensen en laat zien wat hun eigen aandeel daarin is. Heel belangrijk: geef een handelingsperspectief; dus concrete, haalbare ideeën over wat mensen zélf kunnen doen om hier verandering in aan te brengen.
We gebruiken vaak argumenten en logica om mensen in onze omgeving te radicaliseren. Dit werkt alleen maar als de onderwerpen ‘afstandelijk’ zijn – de meeste overredingskracht haal je uit je eigen karakter (door zelf zichtbaar te handelen naar je overtuiging) en uit persoonlijke opgebouwde relaties. Het hebben van een actieve en open vriendenkring ondersteunt daarbij. Nodig ook actief mensen uit om in contact te komen bij die kring.
Kritische noten van het publiek:
laat mensen niet iets doen omdat ze zo graag bij een groep willen horen, maar stimuleer het zelf nadenken;
de maatschappij reageert vaak op een repressieve manier op dit soort groepsvorming.
Zoek naar gemeenschappelijke factoren, raakvlakken, aanknopingspunten.
Kritische noot uit het publiek: hou wel in de gaten in hoeverre je concessies doet aan je eigen overtuiging als je raakvlakken zoekt en maak daar je eigen afweging in.
Radicaliseer niet alleen in je eigen omgeving, maar ook door daarbuiten te laten zien dat er alternatieven zijn, bijvoorbeeld door meer militante acties.
Breid je netwerk uit. Niet op de afstandelijke en voor-wat-hoort-wat manier zoals neo-liberalen vaak aan hun netwerk werken, maar op een persoonlijke manier.
Toon interesse en vraag door als je met anderen in gesprek bent.
Probeer ‘onderbuikgevoelens’ te localiseren door door te vragen.
Wees je bij het opstellen van bijvoorbeeld een tekst bewust van de doelgroep die je voor je hebt en pas daar je tekst op aan. Een maatschappelijke discussie zal pas op gang komen als mensen zich met een stelling kunnen identificeren, als iets de eigen omgeving raakt, als mensen ergens zelf last van hebben.
Wees je er van bewust dat radicaliseren een proces is waarbij vasthoudendheid, consequent zijn en een lange adem hebben belangrijke factoren zijn.
Nodig mensen uit om mee te komen naar bijeenkomsten, acties en demonstraties, zodat ze andere vormen van actie en organisatie zelf kunnen ervaren.
Sluit aan op momenten van conflicten en voelbare repressie om gesprekken aan te gaan.
Werk actief mee om van een individuele aanpak te bouwen aan een collectieve aanpak.
Zet faciliterende projecten op (een bieb, voedselbank, informatiecentrum e.d.) op die open en toegankelijk zijn. Zorg ervoor dat je geen gesloten bubbel bent, maar dat je daadwerkelijk plaatsen en activiteiten creëert waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en zich ondersteund weten.